Παράθυρο στο χθές

Ένα δωμάτιο με θέα. Αν κάποιος αφαιρούσε τις μνήμες μου από το μυαλό θα τον παρακαλούσα να αφήσει τουλάχιστον αυτή.
Δεν είναι το τοπίο, αλλά το κάδρο που το κάνει ξεχωριστό. Είναι η στάθμη της θάλασσας που καλύπτει το παράθυρο με τα παιχνίδια του ματιού. Είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, μια έξοδος στο φως. Είναι το καθρέφτισμα του γαλάζιου στο τζάμι, είναι ο ουρανός.
Με αυτή μου την φωτογραφία αποχαιρετώ σήμερα το καλοκαίρι. ή καλύτερα τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Έφτασα στη Λευκάδα στις 17 Ιουλίου για μια βδομάδα και τελικά αναχωρώ στις 22 Αυγούστου.
Έκλεισα ένα μήνα σε σπίτι με αυλή, με γειτονιά ανοιχτόκαρδη, περικυκλωμένη από ανθρώπους θορυβώδεις. Πήγα σε πανηγύρια τοπικά, πέρασα ατέλειωτα απογεύματα στη θάλασσα, πότε με κύμα, πότε κάλμα, πότε κρύα και πότε «φλόγα», όπως λένε οι ντόπιοι. Βρήκα τους παιδικούς μου φίλους και σαν να μου πήραν το βάρος του χειμώνα από τους ώμους. Το αεράκι που φυσούσε τα βραδάκια έπαιρνε και το τελευταίο ίχνος έννοιας από το μυαλό μου. Το κυματάκι ξέπλενε κάθε σκέψη. Η απόλυτη χαλάρωση.
Έγινα βοτσαλάκι στον Αηγιάννη, κοχύλι στη Γύρα, στύλος στον Μόλο, κάθε κύτταρό μου γέμιζε ζωή.
Πώς να μην επιστρέψω πίσω χαρούμενη; Γεμάτη από μυρωδιές, εικόνες και γεύσεις; Χορτάτη από γαλάζιο και πράσινο; Όσοι χειμώνες και αν έρθουν δεν με τρομάζουν. Δεν λυπάμαι που φεύγω, με μια σκέψη θα βρίσκομαι στο βυθό και δεν θα ανοίγω σε κανέναν!