«Μα πως μπορείς και θυμάσαι τη μουσική από ταινίες;» με ρώτησε μια φίλη μου πρόσφατα. Κι όμως μπορώ, και δεν είμαι φυσικά και η μόνη..
Θυμήθηκα αυτή την ερώτηση πριν λίγες μέρες παρακολουθώντας μια μοναδική συναυλία. Η Έλλη Πασπαλά, ο δάσκαλός της Σταύρος Λάντσιας, και ανάμεσά τους ένα πιάνο. Η συναυλία άνοιξε με τέσσερα χέρια πάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα, μαθήτρια και δάσκαλος, πλάι πλάι, μια τέλεια αρμονία. Με τις πρώτες νότες ανατρίχιασα. Ήταν το θέμα από την ταινία «Μαθήματα Πιάνου» και ήταν μοναδική εμπειρία το ζωντανό άκουσμά του.
Μου ήρθαν σκηνές από την ταινία που μπορεί να την είδα μόνο μια φορά (τότε που είχε πρωτοβγεί στον κινηματογράφο και ήμουν στην A' τάξη του Λυκείου.) αλλά τη θυμάμαι. Θυμάμαι ακόμη τη Χόλυ Χάντερ με μαύρο φουστάνι στις απέραντες ακτές να ξεχωρίζει. Θυμάμαι επίσης τη φιγούρα της να αιωρείται στα βάθη της θάλασσας όταν δέθηκε κρυφά με το πιάνο της τη στιγμή που το πετούσαν στο απέραντο γαλάζιο διότι έπιανε χώρο στη βάρκα.
Πως γίνεται να ξεχάσει κανείς τη μουσική που ντύνει τέτοιες δυνατές σκηνές.. Ο κινηματογράφος μπορεί να σταθεί και μόνος του, δε λέω. Χωρίς περιττά στολίδια η δύναμη της εικόνας εξακολουθεί να είναι μοναδική, αλλά και η μουσική έχει τη δική της χάρη!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου