Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006

Δείξε μου τον γραφικό σου χαρακτήρα


Τελικά δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να βρει σε μια κούτα με πράγματα. Χθες έψαχνα μια βιντεοκασέτα και άνοιξα ένα χάρτινο κιβωτιάκι στο δωμάτιό μου. Βρήκα πάνω πάνω κάτι χαρτιά. Φυσικά και βιάστηκα να τα περιεργαστώ. Είδα μπροστά μου κάτι πολύ γνώριμο. Σημειωματάκια που ανταλλάσσαμε με μια καλή μου φίλη στη βιβλιοθήκη (αναγνωστήριο) του Α.Π.Θ, ούσες φοιτήτριες το 2003! Εκεί φυσικά έπρεπε να κάνουμε ησυχία αλλά ποιος ησύχαζε και κρατιόταν να μη μιλάει; Πότε με τα μάτια, πότε με νοήματα, πότε με σημειωματάκια επικοινωνούσαμε τρεις την ώρα με την φίλη μου. Τι πλάκα που είχαμε! Κοίτα να δεις πως μια σελίδα τετραδίου και πέντε σειρές με πήγαν τόσο πίσω! Φοιτητική ζωή, παρέες, φίλοι, ξενύχτια, έντονα συναισθήματα! Καταστάσεις αξέχαστες. Δυο ζωές που πορεύτηκαν σαν δυο παράλληλες γραμμές, κάποια στιγμή όμως συναντήθηκαν και χώρισαν. Κάπως έτσι τελείωναν τα "Ημερολόγια μοτοσικλέτας" θυμήθηκα και εγώ είχα φορτιστεί σκεπτόμενη τις δυνατές φιλίες που έχασα στο πέρασμα των χρόνων.
Τι σου είναι ο γραφικός χαρακτήρας… συγκινήθηκα! Την φίλη μου έχω να την δω από τον Αύγουστο, δεν πολύ-μιλάμε, χαθήκαμε. Όταν είδα χθες τα γράμματα της ήταν σαν να την είχα μπροστά μου, χάρηκα πολύ που τα κρατώ ακόμα. Δεν τα έχασα παρά την μετακόμιση.
Τελικά χθες συνειδητοποίησα ότι κρατώ αρκετά σημειώματα, ασήμαντα και σημαντικά.
Όταν έχασα τη γιαγιά μου τον Οκτώβρη, την επόμενη φορά που πήγα στο σπίτι της ήταν το Πάσχα. Τότε λοιπόν έψαξα τα πράγματά της. Με είχε πιάσει μια μανία, έψαχνα και έψαχνα χωρίς να ξέρω τι ζητώ. Κατάλαβα τι έψαχνα μόλις το βρήκα…ένα χαρτάκι σε μέγεθος απόδειξης όπου η γιαγιά μου είχε γράψει κάτι. Κάτι ασήμαντο, μια διεύθυνση, δεν έχει σημασία, είχε όμως τα γράμματά της επάνω, κάτι μοναδικό, κάτι ανεπανάληπτο. Δεν πήρα καμιά φωτογραφία της μαζί, μόνο ένα χαρτάκι έβαλα στην τσέπη μου.

Υ.Γ Αφιερώνω αυτό το ποστ στη φίλη της οποίας τον γραφικό χαρακτήρα εκθέτω. Σαν μια αιώνια έφηβος νιώθω ότι γράφω ένα μήνυμα που αφού το σφραγίσω σε ένα γυάλινο μπουκάλι το ρίχνω στη θάλασσα μήπως και βρει, μήπως και αγγίξει την καρδιά κάποιου αγαπημένου μου πρόσωπου.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

τι μου θύμισες με τα σημειοματάκια!!!Κλασσική μέθοδος!

Cinematia είπε...

to salerosa

έτσι για να μη ξεχνάμε το παρελθόν μας ;-)