Ήταν τελείως ξαφνικό. Είχα την πλάτη μου γυρισμένη προς αυτό και χάζευα τηn Λευκαδίτικη φύση τριγύρω. Με πλησίασε χωρίς να το καταλάβω και με το κεφάλι του μου έδωσε μια κεφαλιά και μ’έριξε κάτω. Έπεσα πάνω σε κάτι κομμένα ξύλα, έτοιμα από τώρα για να ζεστάνουν τις χειμωνιάτικες μέρες. Έγδαρα το χέρι μου πέφτοντας και χτύπησα χαμηλά στην πλάτη.
Η αλήθεια είναι ότι όταν το σώμα μου έγινε ένα με τη γη, περίμενα από το άλογο τη χαριστική βολή. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και ξαφνικά, που δεν πρόλαβα να φοβηθώ! Σε δευτερόλεπτα έπεσα κάτω, και επειδή πάντα στη ζωή μου βάζω στο νου μου το χειρότερο (γιατί έτσι αν έρθει το κακό ή το μέτριο τότε δεν σ’ενοχλεί και τόσο…) σκέφτηκα ότι το άλογο με τον τρόπο του θα με αποτελειώσει για λόγους δικούς του, μιας και μόλις εκείνη τη μέρα το γνώρισα και δεν του είχα κάνει τίποτα!!! Αλλά το άλογο (ο Μάκης!!!) όπως είπαν αργότερα τ’αφεντικά του, με προστάτευσε και με άφησε να σηκωθώ με την ησυχία μου…
Μπορεί να είναι και έτσι, μπορεί όμως και να τρόμαξε από την ηρεμία μου (σωριάστηκα χωρίς φωνές και υστερίες). Όπως έπεσα, έτσι σηκώθηκα λοιπόν…και μάλιστα βάλθηκα να φωνάζω «καλά είμαι, καλά είμαι!» γιατί όσοι είδαν το σκηνικό κόντεψαν πρώτα να λιποθυμήσουν και έπειτα να σκοτώσουν τ’άλογο!
Βέβαια αν και γλίτωσε το σκότωμα, την τιμωρία δεν την απέφυγε. Το κλίσανε σε ένα πολύ μικρό χώρο με τέσσερα καρφιά να προεξέχουν από τον τοίχο…Δε κατάλαβα τη χρησιμότητα των καρφιών. Πάντως όσο κακιά και αν φαίνομαι χάρηκα για τον κατά στάβλον περιορισμό του. Να μάθει να μην το ξανακάνει! Από ότι έμαθα είναι ζωηρός ο Μάκης, συχνά πυκνά τρέχει και κυνηγά και μηχανάκια, πράγμα πολύ επικίνδυνο.
Τώρα που ξεπέρασα το σοκ, κάτι άλλο με απασχολεί. Την ώρα που αναποδογύρισαν όλα και έπεσα, το μυαλό μου ήταν κενό! Δεν έκανα ούτε flashback ούτε fastforward στη ζωή μου. Εν ολίγοις δεν βίωσα αυτό που λένε «πέρασε η ζωή μπροστά απ’τα μάτια μου». Για μένα αυτή μου η αντίδραση σημαίνει δύο πράγματα α) είτε το ότι είμαι έτοιμη χωρίς τύψεις να «φύγω» ανά πάσα στιγμή β) είτε ότι υποσυνείδητα, από διαίσθηση ένιωσα ότι θα ΖΗΣΩ!
Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2005
Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2005
Ο κύκλος των χαμένων συμμαθητών…
There they were…είχα σήμερα μπροστά μου 8 συμμαθητές από το Γυμνάσιο. Μόνο εμείς ήμασταν και να σκεφτεί κανείς ότι η τάξη μας απαρτίζονταν από 30 παιδιά! Πέρασαν όμως 10 χρόνια από τότε και σκορπίσαμε. Φυσικά δεν κάναμε παρέα όλη η τάξη μαζί. Αν όμως αναλογιστείς πόσες ώρες επί πόσες μέρες, επί πόσες εβδομάδες, επί πόσους μήνες κάθε πρωί λέγαμε καλημέρα μεταξύ μας…Ναι, τότε λες πως είχα μοιραστεί πολλά και με τους 29. Βέβαια για την σημερινή συνάντηση αν δεν είχαν πέσει κάποια τηλέφωνα και αν δεν είχαν κινητοποιηθεί ορισμένοι, σίγουρα θα ήμασταν ακόμη λιγότεροι.
Με το που ανταμώσαμε όποιος μας έβλεπε διέκρινε μια φοβερή αμηχανία. Στεκόμασταν στο προαύλιο του σχολείου μας και κοιταζόμασταν με ματιές διερευνητικές, λες και ψάχναμε τα (ανύπαρκτα-κατά τη γνώμη μου) σημάδια του χρόνου που πέρασε.
Άντε τώρα να καλύψεις σ’ένα απόγευμα το κενό 10 χρόνων. Βέβαια με μερικές συμμαθήτριες δεν είχαμε και τόσο καιρό να βρεθούμε. Οι δρόμοι μας δεν χώρισαν μετά το Γυμνάσιο. Για την ακρίβεια συναντηθήκανε και στο Πανεπιστήμιο. Άλλα όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία όπως φάνηκε απόψε, βρίσκονται κριμένα μέσα στα τόσα «θυμάσαι τότε που…». Όλοι νιώθαμε περίεργα και αυτό φαινόταν καθαρά.
Παρόλα αυτά, όταν πέρασαν τα πρώτα ποτηράκια κρασιού στο αίμα μας, γίναμε οι πιο φασαρτζίδες του μαγαζιού. Έτσι ήμασταν πάντα και απόψε ξαναεκδηλωθήκαμε! Γέλια, πειράγματα, ιστορίες από τα παλιά! Καθηγητές, συμμαθητές, εθνικές γιορτές, αταξίες, κοπάνες, όλα στο προσκήνιο! Θυμηθήκαμε ωραίες ιστορίες από τα παλιά, ξεθάψαμε κοινά μας βιώματα και παράλληλα μοιραστήκαμε τα τωρινά μας νέα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον πάλευαν όλη τη νύχτα για το πιο θα επικρατήσει…. Σίγουρα πολλοί θα ήταν αυτοί που εκείνη τη βραδιά κάνανε τον σιωπηρό απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας τους. Οι σκέψεις αυτές ίσως τελικά να ήταν αναπόφευκτες για μια τέτοια συνάντηση.
Όταν τα πιάτα άδειασαν και τα ποτήρια στέγνωσαν, χωριστήκαμε. Οι μνήμες τις βραδιάς πολύ νωπές ακόμα, ήταν η συντροφιά μου καθώς επέστρεφα σπίτι. Προτίμησα να περπατήσω για να σκεφτώ, να αφομοιώσω τα όσα άκουσα, τα όσα αισθάνθηκα, να θυμηθώ τα όσα είπα. Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει, σαν να είχα μπει σε μια μαγική μηχανή του χρόνου. Τα κορίτσια-φίλες μου, που κάποτε καθόταν στα γύρω θρανία με κοκαλάκια στα μαλλιά, είναι γυναίκες πλέον. Άλλες αρραβωνιασμένες, έτοιμες για οικογένεια και άλλες (μαζί και οι αφεντιά μου) στη ζάλη του ελεύθερου πουλιού.
Οι συμμαθητές μου προχώρησαν με τη ζωή τους, το ίδιο και εγώ. Εννοείται ότι δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν πριν 10 χρόνια. Για μένα ο άνθρωπος αλλάζει. Αυτό είναι εξάλλου το ζητούμενο, μέσα από τα διάφορα ερεθίσματα που δέχεται και καμιά φορά και τις προσπάθειες που καταβάλει, ο άνθρωπος αλλάζει! Τώρα όταν αλλάζει προς το καλύτερο είναι ευχής έργον. Πάντως το θέμα είναι ότι μέσα στα τόσα χρόνια διαμορφώσαμε τον χαρακτήρα μας, και αυτό είναι που μετράει!
Το επόμενο που σκέφτηκα ήταν ότι πρέπει επειγόντως να πάψω να είμαι πια ρομαντική. Όλοι μας χαράξαμε μια πορεία και κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Σ’αυτά τα χρόνια γνωρίσαμε και κάναμε και άλλους φίλους. Απλά καμιά φορά, θύμα του ρομαντισμού μου, πιστεύω ότι μπορούμε να ξανακάνουμε παρέα όπως παλιά…Είπαμε θα ξαναβρεθούμε αλλά δεν πιστεύω ότι θα γίνει (τελικά όντως έπαψα να είμαι ρομαντική ). Τελικά το πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας, είναι ότι συνεχώς λέμε «θα τα πούμε» ή το πολυχρησιμοποιημένο «τα λέμε» αλλά πάντα (ή έστω συνήθως) ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ (αλήθεια, πόσες φορές το έχεις πει;;).
Με το που ανταμώσαμε όποιος μας έβλεπε διέκρινε μια φοβερή αμηχανία. Στεκόμασταν στο προαύλιο του σχολείου μας και κοιταζόμασταν με ματιές διερευνητικές, λες και ψάχναμε τα (ανύπαρκτα-κατά τη γνώμη μου) σημάδια του χρόνου που πέρασε.
Άντε τώρα να καλύψεις σ’ένα απόγευμα το κενό 10 χρόνων. Βέβαια με μερικές συμμαθήτριες δεν είχαμε και τόσο καιρό να βρεθούμε. Οι δρόμοι μας δεν χώρισαν μετά το Γυμνάσιο. Για την ακρίβεια συναντηθήκανε και στο Πανεπιστήμιο. Άλλα όλα αυτά ανήκουν στην ιστορία όπως φάνηκε απόψε, βρίσκονται κριμένα μέσα στα τόσα «θυμάσαι τότε που…». Όλοι νιώθαμε περίεργα και αυτό φαινόταν καθαρά.
Παρόλα αυτά, όταν πέρασαν τα πρώτα ποτηράκια κρασιού στο αίμα μας, γίναμε οι πιο φασαρτζίδες του μαγαζιού. Έτσι ήμασταν πάντα και απόψε ξαναεκδηλωθήκαμε! Γέλια, πειράγματα, ιστορίες από τα παλιά! Καθηγητές, συμμαθητές, εθνικές γιορτές, αταξίες, κοπάνες, όλα στο προσκήνιο! Θυμηθήκαμε ωραίες ιστορίες από τα παλιά, ξεθάψαμε κοινά μας βιώματα και παράλληλα μοιραστήκαμε τα τωρινά μας νέα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον πάλευαν όλη τη νύχτα για το πιο θα επικρατήσει…. Σίγουρα πολλοί θα ήταν αυτοί που εκείνη τη βραδιά κάνανε τον σιωπηρό απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας τους. Οι σκέψεις αυτές ίσως τελικά να ήταν αναπόφευκτες για μια τέτοια συνάντηση.
Όταν τα πιάτα άδειασαν και τα ποτήρια στέγνωσαν, χωριστήκαμε. Οι μνήμες τις βραδιάς πολύ νωπές ακόμα, ήταν η συντροφιά μου καθώς επέστρεφα σπίτι. Προτίμησα να περπατήσω για να σκεφτώ, να αφομοιώσω τα όσα άκουσα, τα όσα αισθάνθηκα, να θυμηθώ τα όσα είπα. Είδα τον εαυτό μου να μεγαλώνει, σαν να είχα μπει σε μια μαγική μηχανή του χρόνου. Τα κορίτσια-φίλες μου, που κάποτε καθόταν στα γύρω θρανία με κοκαλάκια στα μαλλιά, είναι γυναίκες πλέον. Άλλες αρραβωνιασμένες, έτοιμες για οικογένεια και άλλες (μαζί και οι αφεντιά μου) στη ζάλη του ελεύθερου πουλιού.
Οι συμμαθητές μου προχώρησαν με τη ζωή τους, το ίδιο και εγώ. Εννοείται ότι δεν είμαστε αυτοί που ήμασταν πριν 10 χρόνια. Για μένα ο άνθρωπος αλλάζει. Αυτό είναι εξάλλου το ζητούμενο, μέσα από τα διάφορα ερεθίσματα που δέχεται και καμιά φορά και τις προσπάθειες που καταβάλει, ο άνθρωπος αλλάζει! Τώρα όταν αλλάζει προς το καλύτερο είναι ευχής έργον. Πάντως το θέμα είναι ότι μέσα στα τόσα χρόνια διαμορφώσαμε τον χαρακτήρα μας, και αυτό είναι που μετράει!
Το επόμενο που σκέφτηκα ήταν ότι πρέπει επειγόντως να πάψω να είμαι πια ρομαντική. Όλοι μας χαράξαμε μια πορεία και κάνουμε σχέδια για το μέλλον. Σ’αυτά τα χρόνια γνωρίσαμε και κάναμε και άλλους φίλους. Απλά καμιά φορά, θύμα του ρομαντισμού μου, πιστεύω ότι μπορούμε να ξανακάνουμε παρέα όπως παλιά…Είπαμε θα ξαναβρεθούμε αλλά δεν πιστεύω ότι θα γίνει (τελικά όντως έπαψα να είμαι ρομαντική ). Τελικά το πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων στις μέρες μας, είναι ότι συνεχώς λέμε «θα τα πούμε» ή το πολυχρησιμοποιημένο «τα λέμε» αλλά πάντα (ή έστω συνήθως) ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ (αλήθεια, πόσες φορές το έχεις πει;;).
Κυριακή, Ιουνίου 05, 2005
Ονειρεύομαι τους φίλους μου
Ονειρεύομαι τους φίλους μου. Αυτός ο τίτλος τριγυρίζει αυτές τις μέρες στο μυαλό μου! Τι ωραίος...Είναι μιας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1992)
Παρασκευή, Ιουνίου 03, 2005
Συνάντηση παλιών συμμαθητών
Η φράση είναι και ατάκα από τους «Δύο Ξένους» (δεν πιστεύω η σειρά να θέλει συστάσεις..) όπου σε μια μεγάλη μάζωξη ο Τόλης λέει «Τι έγινε ρε παιδιά; Τι έχουμε; Συνάντηση παλιών συμμαθητών;». Η ατάκα βγάζει πολύ γέλιο στη δεδομένη στιγμή, trust me!
Συνάντηση παλιών συμμαθητών θα έχω και εγώ σε λίγες μέρες (πραγματικά!!!).
Αχ…πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τις 6/6/1995 που ήταν και το τελευταίο εξάωρο στο 5ο Γυμνάσιο! Βγάλαμε εγκαίρως αναμνηστικά δαχτυλίδια με την ημερομηνία 6/6/2005 - ώρα 18.00! Πήραμε το δαχτυλίδι, το φορέσαμε για ένα ολόκληρο καλοκαίρι (τουλάχιστον) και το καμαρώναμε για αυτό που συμβόλιζε - τις αναμνήσεις μας! Η ημερομηνία της μελλοντικής μας συνάντησης μας φαινόταν πολλή μακρινή. «Σε 10 χρόνια;» «Ποιος ζει ποιος πεθαίνει ρε παιδιά;» «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» και τα σχετικά...
Η αντίδραση μας ήταν φυσικά αναμενόμενη γιατί εμείς βιαζόμασταν να ζήσουμε το άμεσο μέλλον! Βιαζόμασταν να οργανωθούμε σε παρέες και να ξεχυθούμε στις παραλίες. Το αίμα μας έβραζε και θέλαμε να ζήσουμε την κάθε μέρα του καλοκαιριού όσο πιο έντονα μπορούσαμε (μέσα σε λογικά πλαίσια…πάντα). Έτσι ξεχάσαμε γρήγορα την συνάντησή μας (το 2005). Ποιος προγραμματίζει για τόσο μακροπρόθεσμα άλλωστε; Εξάλλου μέσα στη χαρά του καλοκαιριού είχαμε και τους προβληματισμούς μας! Η πόρτα του Λυκείου θα μας δεχόταν σε 3 μήνες…!
Ήταν ωραίο εκείνο το καλοκαίρι, και όταν καμιά φορά σκέφτομαι τον εαυτό μου στο παρελθόν λέω πόσο ξένοιαστη ήμουν κάποτε. Πέρα από τα μαθήματα, αυτό που μας ένοιαζε και μας εξιτάριζε παράλληλα ήταν να δημιουργούμε και να λύνουμε παρεξηγήσεις στο λεπτό!!! Να κρατάμε μούτρα μεταξύ μας, να βγάζουμε που και που και κανένα φτυαράκι…να μιλάμε για αγόρια…Αχ, τι καλά περνάγαμε :- ) ώρες ατέλειωτες στο σταθερό (τότε δεν είχε ούτε κινητά αλλά και η μονάδες του ΟΤΕ δεν πέφτανε με ταχύτητα Σουμάχερ!). Σκέφτομαι επίσης ότι τότε στα 15 μου ούτε κατά διάνοια δεν είχα φανταστεί πως θα εξελίσσονταν τα επόμενα 10 χρόνια. Κάνοντας ένα flashback δεν είμαι αχάριστη, life treated me well!
Σε 3 μέρες πλησιάζει η συνάντηση, μίλησα με κάποιες φίλες και θα μαζευτούμε κάπου 10 άτομα. Το ένα τρίτο δηλαδή της Γ’ Γυμνασίου μας… Κρίμα που δεν θα είμαστε περισσότεροι αλλά που να βρεις τόσα άτομα μετά από 10 χρόνια (πάλι καλά να λέμε για όσους εντοπίσαμε…). Για να δούμε τι θα δούμε…!
Ψιτ! Και κυρίως τι θα νοιώσουμε…
Συνάντηση παλιών συμμαθητών θα έχω και εγώ σε λίγες μέρες (πραγματικά!!!).
Αχ…πέρασαν κιόλας 10 χρόνια από τις 6/6/1995 που ήταν και το τελευταίο εξάωρο στο 5ο Γυμνάσιο! Βγάλαμε εγκαίρως αναμνηστικά δαχτυλίδια με την ημερομηνία 6/6/2005 - ώρα 18.00! Πήραμε το δαχτυλίδι, το φορέσαμε για ένα ολόκληρο καλοκαίρι (τουλάχιστον) και το καμαρώναμε για αυτό που συμβόλιζε - τις αναμνήσεις μας! Η ημερομηνία της μελλοντικής μας συνάντησης μας φαινόταν πολλή μακρινή. «Σε 10 χρόνια;» «Ποιος ζει ποιος πεθαίνει ρε παιδιά;» «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» και τα σχετικά...
Η αντίδραση μας ήταν φυσικά αναμενόμενη γιατί εμείς βιαζόμασταν να ζήσουμε το άμεσο μέλλον! Βιαζόμασταν να οργανωθούμε σε παρέες και να ξεχυθούμε στις παραλίες. Το αίμα μας έβραζε και θέλαμε να ζήσουμε την κάθε μέρα του καλοκαιριού όσο πιο έντονα μπορούσαμε (μέσα σε λογικά πλαίσια…πάντα). Έτσι ξεχάσαμε γρήγορα την συνάντησή μας (το 2005). Ποιος προγραμματίζει για τόσο μακροπρόθεσμα άλλωστε; Εξάλλου μέσα στη χαρά του καλοκαιριού είχαμε και τους προβληματισμούς μας! Η πόρτα του Λυκείου θα μας δεχόταν σε 3 μήνες…!
Ήταν ωραίο εκείνο το καλοκαίρι, και όταν καμιά φορά σκέφτομαι τον εαυτό μου στο παρελθόν λέω πόσο ξένοιαστη ήμουν κάποτε. Πέρα από τα μαθήματα, αυτό που μας ένοιαζε και μας εξιτάριζε παράλληλα ήταν να δημιουργούμε και να λύνουμε παρεξηγήσεις στο λεπτό!!! Να κρατάμε μούτρα μεταξύ μας, να βγάζουμε που και που και κανένα φτυαράκι…να μιλάμε για αγόρια…Αχ, τι καλά περνάγαμε :- ) ώρες ατέλειωτες στο σταθερό (τότε δεν είχε ούτε κινητά αλλά και η μονάδες του ΟΤΕ δεν πέφτανε με ταχύτητα Σουμάχερ!). Σκέφτομαι επίσης ότι τότε στα 15 μου ούτε κατά διάνοια δεν είχα φανταστεί πως θα εξελίσσονταν τα επόμενα 10 χρόνια. Κάνοντας ένα flashback δεν είμαι αχάριστη, life treated me well!
Σε 3 μέρες πλησιάζει η συνάντηση, μίλησα με κάποιες φίλες και θα μαζευτούμε κάπου 10 άτομα. Το ένα τρίτο δηλαδή της Γ’ Γυμνασίου μας… Κρίμα που δεν θα είμαστε περισσότεροι αλλά που να βρεις τόσα άτομα μετά από 10 χρόνια (πάλι καλά να λέμε για όσους εντοπίσαμε…). Για να δούμε τι θα δούμε…!
Ψιτ! Και κυρίως τι θα νοιώσουμε…
Πέμπτη, Ιουνίου 02, 2005
Καλό καλοκαίρι!!!!
Το καλοκαίρι έφτασε!
Εμπρός βήμα ταχύ!
Να το προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή!!!!!
Ήρθε, ήρθε, είναι γεγονός!
Καλό καλοκαίριιιιιιιιιι!
Εμπρός βήμα ταχύ!
Να το προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή!!!!!
Ήρθε, ήρθε, είναι γεγονός!
Καλό καλοκαίριιιιιιιιιι!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)